“สวัสดีครับ วันนี้เรามาประชุมร่วมกันเพื่อหาทางแก้ปัญหาของเรา” สตีฟผู้จัดการฝ่ายขายรับผิดชอบทีมขาย 8 ชีวิตที่เป็นชาวไทย ปัญหาที่สตีฟพูดถึงก็คือ ยอดขายที่ตํ่ากว่าเป้าหมายการขายมา 2 เดือนแล้ว
สุนีพนักงานขายที่อาวุโสที่สุดในกลุ่มกล่าวขึ้นมาว่า “สภาพเศรษฐกิจเป็นแบบนี้ ราคานํ้ามันก็พุ่งทะยานขึ้นเกือบทุกวัน คู่แข่งก็ตัดราคาแบบไม่มีกำไร นายคะ ยอมรับความจริงเถอะค่ะ”
พนักงานขายอีก 5 คนพยักหน้าคล้อยตาม พรัอมพูดมาว่า “ใช่เลย ใช่เลย ยากนะ… พี่สุนีพูดถูก….”
ไตรภพหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรง เพิ่งร่วมทีมได้ไม่กี่เดือนเอ่ยขึ้นมาว่า “ด้วยความเคารพนะพี่นี ปัญหาที่พี่ว่ามาก็จริงครับแต่ผมว่ามันต้องมีทางออกบ้างนะครับ ไม่ใช่มืดแปดด้านไปเลย”
สมคิดคนที่ขี้อายกว่าเพื่อนพูดออกมาบ้าง “ไตรภพ คุณนะมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว คุณต้องดูลูกค้าเราซี ผมว่าเขาไม่มีอารมณ์จะใช้เงินในภาวะฝืดเคืองแบบนี้หรอก”
สตีฟยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณทุกคนที่มีการแสดงความคิดเห็นออกมา ผมว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีแล้วละ ที่เรากล้าแสดงความคิดเห็นออกมาอย่างเหมาะสม ผมขอเล่าเรื่องหนึ่งให้พวกเราฟัง ผมอ่านมาจากหนังสือซึ่งแปลมาจากภาษาอังกฤษชื่อ Chicken Soup for the Soul 101 Stories to Open the Hears and Rekindle the Spirit เขียนโดย Jack Canfield and Mark Victor Hansen ชื่อไทยว่า พลังแห่งชีวิต ขุมทรัพย์แห่งปัญญาอันจะเปิดหัวใจ และนำความอ่อนโยนมาสู่ชีวิต
ผู้เขียนรวบรวมเรื่องราวดี ๆ มากมายจากหลายคน เรื่องที่ผมจะเล่าชื่อ ‘เรื่อง 333’ โดยต้นเรื่องมาจากบ๊อบ พร๊อกเตอร์
หลายปีก่อน บ๊อบกำลังสัมมนาช่วงสุดสัปดาห์อยู่ที่เดียร์เฮิร์สต์ลอดจ์ ทางตอนเหนือของโตรอนโต คืนวันศุกร์ พายุทอร์นาโด พัดกระหน่ำเมืองแบร์รี่ทางตอนเหนือ ผู้คนเสียชีวิตหลายสิบคน สร้างความเสียหายหลายล้านเหรียญ คืนวันอาทิตย์ขณะที่บ๊อบกำลังจะกลับบ้าน เขาจอดแวะเมื่อถึงเมืองแบร์รี่ เขาออกไปยืนข้างทางหลวงและมองไปรอบ ๆ มันเหมือนกองขยะจริง ๆ ทุกหนแห่งมีแต่บ้านเรื่อนที่พังยับเยินและรถยนต์ที่พลิกควํ่า
คืนเดียวกันนั้นบ๊อบ เทมเพลตัน ขับรถมาตามทางหลวงสายเดียวกัน เขาหยุดรถลงมามองเช่นเดียวกัน แต่เขาคิดต่างออกไป บ๊อบ เทมเพลตันเป็นรองกรรมการผู้จัดการใหญ่ของเทเลมีเดียคอมมิวนิเคชั่น เจ้าของสถานีวิทยุหลายแห่งในออนตาริโอและควิเบก เขาคิดว่าต้องมีอะไรสักอย่างที่น่าจะทำได้ เพื่อช่วยคนเหล่านั้น โดยใช้ศักยภาพของสถานีวิทยุ
คืนต่อมาขณะที่บ๊อบ พร๊อกเตอร์กำลังสัมมนาอีกงานหนึ่งในโตรอนโต บ๊อบ เทมเพลตัน เดินเข้ามาและพาบ๊อบ จอห์นสัน รองกรรมการผู้จัดการใหญ่ของเทเลมีเดียอีกคนหนึ่งมาด้วย ทั้งคู่อยู่ด้านหลังของห้อง พวกเขาดูเชื่อมั่นเหมือน ๆ กันว่าจะต้องมีอะไรสักอย่างที่พวกเขาสามารถทำได้เพื่อที่จะช่วยคนในแบร์รี่
หลังเสร็จงานสัมมนา เขากลับไปที่สำนักงานของบ๊อบ ถึงตอนนี้เขาได้ตกลงใจเป็นมั่นเหมาะว่าจะช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนเหล่านั้น
คืนวันศุกร์ต่อมา เขาเรียกผู้บริหารของเทเลมีเดียมาพบกันที่สำนักงานของเขา เขาเขียนตัวเลข 333 ไว้บนหัวกระดานฟลิ๊ปชาร์ต เขากล่าวกับผู้บริหารเหล่านั้นว่า พวกคุณอยากจะระดมทุนให้ได้ 3 ล้านดอลล่าร์ ในเวลา 3 ชั่วโมง ภายใน 3 วัน หลังจากนี้หรือไม่ เพื่อนำเงินไปช่วยชาวเมืองแบร์รี่
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
ในที่สุดใครบางคนพูดออกมาว่า เทมเพลตัน คุณบ้าหรือเปล่า เราไม่มีทางทำอย่างนั้นได้เลย
บ๊อบกล่าวว่า ฟังก่อน ผมไม่ได้ถามว่าเราทำได้หรือเปล่า หรือถามว่าเราควรทำหรือเปล่า ผมเพียงแต่ถามว่าคุณอยากทำหรือเปล่าเท่านั้นเอง
ทุกคนพูดว่า แน่นอนเราอยากทำ จากนั้นเขาจึงตีเส้นเป็นรูปตัว T บนกระดานใต้ตัวเลข 333 เพื่อแบ่งกระดาษบนกระดานออกเป็นสองส่วน ด้านซ้าย เขาเขียนหัวข้อว่า ทำไมเราจึงทำไม่ได้ ในขณะที่ด้านขวาก็เขียนหัวข้อว่า เราทำได้ด้วยวิธีไหนบ้าง
บ๊อบบอกว่า ผมจะขีดฆ่าคำว่า ทำไมเราจึงทำไม่ได้ ละนะ เพราะเราไม่มีความจำเป็นต้องเสียเวลากับความคิดที่เราไม่สามารถทำได้ มันไร้ประโยชน์ ส่วนอีกด้านหนึ่ง เราจะเขียนทุก ๆ แนวคิดที่เราสามารถทำให้เกิดขึ้นได้ว่าเราจะทำอย่างไร เราจะไม่ออกจากห้องนี้จนกว่าเราจะคิดออก
คราวนี้ความเงียบกลับมาเยือนห้องนั้นอีกครั้งหนึ่ง”…
… ตัดกลับมาที่เรื่องของเรา….
สตีฟ หยุดเล่าเรื่องของเขาลง ความเงียบเกิดขึ้นในห้องประชุมทีมงานขายชุดนี้
ในที่สุด ไครภพก็เอ่ยขึ้น ด้วยความอยากรู้ว่า “สตีฟครับ แล้วผลลัพธ์มันออกมาอย่างไร”
สตีฟยิ้ม เขานึกในใจว่า การใช้ความเงียบเรียกร้องความสนใจจากผู้ฟัง ได้ผลเช่นเคย เขาเล่าต่อว่า “เพื่อให้รวบรัดขึ้น ในห้องประชุมนั้น ทุกคนก็ถึงบางอ้อ เกิดมุมมมองใหม่ที่เรียกว่า Paradigm Shift นั่นเอง จากมุมมองที่ทุกคนคอยแต่จะคิดว่า เป็นไปไม่ได้ ก็เปลี่ยนใหม่มาเป็นการ มุ่งความสนใจแต่หนทางที่จะทำให้ได้ พวกเขาจึงใช้เวลาระดมความคิดกันใหญ่ ในที่สุดอีกสองสัปดาห์ต่อมา พวกเขาก็สามารถระดมเงิน 3 ล้านเหรียญ ในเวลา 3 ชั่วโมงของการออกอากาศ ภายใน 3 วัน โดยร่วมมือกับสถานีวิทยุอีกกว่าห้าสิบแห่ง
พวกเราคงเห็นแล้วว่า มุมมองที่มีต่อการแก้ปัญหานั้นสำคัญเพียงใด”
สตีฟสรุป “เอาละ คราวนี้พวกเรามาระดมความคิดในเรื่องของเราบ้างว่า จะทำอย่างไรให้ได้เป้าหมายการขายในเดือนนี้”
ด้วยความกระตือรือร้นและมีความหวัง ทีมงานจึงเริ่มแสดงความคิดเห็นในเชิงสร้างสรรค์กันออกมา..
