ผู้บริหารมักจะมีความคิดว่า “หากอยากให้งานเสร็จให้ใช้คนเก่ง”
ดังนั้น “คนเก่ง” จึงมีผู้บริหารหลายคนมอบหมายงานสำคัญให้โดยไม่ได้รู้ว่าเขากำลัง “งานล้นมือ”
เพราะว่า “ต่างคนต่างมอบหมาย” และคิดว่า “คนทำงานมีงานเพียงหน้าตักที่เรามอบหมายให้เท่านั้น”
ในขณะเดียวกัน คนทำงานเก่งหลายคน มักมีความรับผิดชอบสูง
แะตีความคำว่า “รับผิดชอบสูง” คือ
“ต้องทำงานทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย”
ที่จริงแล้ว “ความรับผิดชอบ” หมายถึง
“การรับผิดชอบทำงานตามลำดับความสำคัญ”
หากคุณเป็นคนเก่งที่มีงานเข้ามาจากหลายหัวหน้า
เป็นความรับผิดชอบของคุณที่ต้องหารือกับหัวหน้าโดยตรง
วิธีการคือ
- ขอนัดหัวหน้าเพื่อหารือเรื่อง “การจัดลำดับความสำคัญ”
- แจ้งให้เขาทราบว่างานในหน้าตักของเรามาจากหลายนาย
- ทุกคนต้องการด่วนทั้งนั้น แถมบางงานก็ซ้ำ ๆ กันบางส่วน
- เสนอความเห็นว่า “เรามีแผนลำดับความสำคัญอย่างไร”
- ขอคำชี้แนะว่า “ดุลพินิจในการจัดลำดับเราเป็นอย่างไร”
- ขอคำแนะนำ “มีขั้นตอนไหนที่เราน่าจะทำได้สั้นกว่าที่เราคิด”
- ขอการสนับสนุน “มีงานไหนที่ขอให้เขาไปกรุยทางให้หน่อย”
คนส่วนใหญ่เกรงใจ คิดว่าเป็นการรบกวนนาย
หรือกลัวนายว่าเราคิดเองไม่เป็น
หรือเกรงว่านายจะคิดว่าเราเกี่ยงงาน
หรือ คิดว่าเราไม่รับผิดชอบ
แต่ว่านายส่วนใหญ่ไว้วางใจเรา และเขาจะดีใจเสียอีกที่เราเข้าไปหารือกับเขา
เพราะว่ามันดีกว่าไม่ได้หารือเนิ่น ๆ แต่กลับปล่อยให้งานทุกงานล่าช้าหรือไม่ทัน
เมื่อเขามาตามงานกับเรา เพราะเราทำไม่ทัน
เราก็อาจโดนตำหนิได้ว่า “ทำไมไม่มาคุยแต่เนิ่น ๆ ละ ปล่อยให้มันยืดเยื้อมาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร”
เป็นความรับผิดชอบของเราที่ต้องบริหารความคาดหวังและหารือเรื่องลำดับความสำคัญของแต่ละงานครับ
และบ่อยครั้ง นายเราอาจไปช่วยกรุยทางหลาย ๆ เรื่อง
ซึ่งใช้พลังนายนิดเดียว เมื่อเทียบกับพลังของเรามากมายหากไปเราต้องไปกรุยทางด้วยตัวเองครับ
